Bomilkar II Etruski - ur. ok. 152 r.p.n.e., od 134r.p.n.e. rozpoczął faktyczne rządy. Syn Adonnibala i wnuk Bomilkara I Krwawego, po wybuchu wojny z thapsuńczykami i śmierci najpierw swojego ojca, a później dziadka - został obrany sufetem przez strategów, niechętnych thapsuńczykom.
Po wygranej wojnie domowej ( w dużej mierze dzięki zdolnościom Peneasza Cecyliuszowi ), i pozbyciu się ze swojego otoczenia zbyt znacznych osób ( np. właśnie Peneasza Cecyliusza ). Oficjalna koronacja w 134 r.p.n.e. była inna niż poprzednie - młody Bomilkar zerwał z wszelkimi oznakami dawnej Republiki Kartagińskiej, odrzucając republikański tytuł sufeta i przyjmując tytuł Szalitbaala.
Za jego rządów widać było wstawanie z kolan pokonanego Hegemonium Seleucydów ( I pokój Tyryjski ). Na bezpośrednie starcie Kartagina, wyniszczona wojną domową, nie była gotowa - ograniczając się do przyłączenia greckich republik Krety i Rodos w latach 20-tych II w.p.n.e.
Początkowo Bomilkar II odznaczał się żelazną siłą woli i niezwykłą przenikliwością, z biegiem czasu jednak stał się coraz bardziej ekstrawagancki - co najbardziej uwidoczniło się w tym, że stał się żarliwym wyznawcą etruskich bogów. Doprowadziło to do spięcia pomiędzy kapłanami Baala- Hammona i innych kapłanów fenickich bogów, a Bomilkarem - upartego w swoich nowych przekonaniach religijnych. Całą sytuację załagodził jednak jego syn i następca - Bodmelkart - który przysiągł kapłanom swoją wierność "starym" bogom.
Z biegiem czasu rosło także zdziecinnienie Bomilkara, pogłębione przez nabytą przez niego głuchotę. Sprawiło to, że ster władzy od końca II w.p.n.e. przejął całkowicie Bodmelkart
Rosnące wpływy etruskiego kapłana Tina, doprowadziły do zajęcia przez Etrusków sporej części urzedów cywilnych i wojskowych w Kartaginie ( między innymi strategiem Świętego Hufca został etrusek Tarkwiniusz z Volsinii ) a nawet uwięzieniu Bodmelkarta - syna szalitbaala niechętnego Etruskom. Lud Kartaginy jednak przyjął wiadomość pojmania Bodmelkarta i pod dowództwem kilku nieznanych bliżej postaciach będących przywódcami ludu o imieniach Elazar, Garamini i Balhanna, rozpoczęli oblężenie twierdzy Megaryjskiej na której był więziony syn szalitbaala.
Ostatecznie dzięki poparciu rozruchów przez dowódzce belearskich procarzy - Abdmelkarta - powstańcom udało się zdobyć Megare, uwolnić Bodmelkarta i urządzić pogrom etrusków w całym mieście. Całe to wydarzenie przeszło do historii jako kryształowa noc.